Fanklub Mordimera Madderdina

No cóż... "Kłamcy" nie czytałem ( a przynajmniej nie przypominam sobie )... A skojarzenia z Mordimerem... tak jakoś wyszło...
Po wrzuceniu na Facebookowy profil (może i celem małej reklamy forum, hehehe...) tekst spotkał się z ciepłym przyjęciem

Dobra, dodaje część drugą, ale ostrzegam, jest jeszcze przed ostateczną redakcją

Perspektywa zmiany Panującego Nad Wszystkim Co Jest Stworzone w sposób przedstawiony przez Gabriela napawała mnie wieloma obawami. Zanim ją przetrawiłem i przyjąłem do wiadomości, upłynęło kilka ładnych dni. Dowódca Służby Archanielskiej nie naciskał na mnie w tym czasie, abym swoją decyzję ogłosił od razu… Nie oczekiwał również oczywiście, że w ramach niespodziewanej amnestii co do mojej osoby rzucę mu się do kolan i zacznę dziękować za ten niespodziewany akt łaski z jego strony. Po wychyleniu ze mną paru głębszych (A co, niech wie, że jestem gościnny i nawet wroga umiem ugościć!) stwierdził, iż musi ruszać w dalszą drogę. Wiedziałem jaki jest jego cel… Zebrać wokół siebie wystarczającą liczbę podobnych do mnie akolitów. Tylko jedno mnie w tym wszystkim zastanawiało… W jaki sposób zbierze ich wystarczającą ilość… Bo że podobne do niego oszołomy znajdą się wśród Skrzydlatych, nie miałem wątpliwości… W końcu wyjechał po niemałej libacji, która sobie urządziliśmy i odsapnięciu po niej (No ale żeby mieć tak słaby łeb? Kto by pomyślał…).
    Ja natomiast zostałem sam i biłem się z myślami… Poprzeć czy nie poprzeć… Oczywiście,że  nie poprzeć… Tylko jak mu to zakomunikować? Przecież wtedy ta cała jego udawana sympatia co do mnie skończy się szybciej niż się rozpoczęła… No, ale jest jeszcze Śmierć… Mamusia Chrzestna…
O ironio… Ta to dopiero jest przeciwna jakimkolwiek zmianom Na Górze… Od niej najbardziej by mi się oberwało w razie poparcia spisku…
    Na takich bezproduktywnych rozmyślaniach minęły mi kolejne dwa bezpowrotnie stracone dni… Trzeciego dnia (skąd ja to znam?) doszły mnie słuchy, że nieopodal stanęła dość liczna armia jednego z lokalnych baronów czy hrabiów… Zresztą to jest mało ważne… Bo w tych stronach każdy z  nich  szarogęsił się na swojej ziemi niczym książe, a nie jeden niczym król czy cesarz.  Mnie zainteresowała owa armia… Wojna w powietrzu, więc i pole do popisu dla mnie również…
    Ach, w końcu mam powód, żeby ruszyć dupę trochę dalej niż do pobliskiego burdelu… Przez te kilka dni mojego pobytu tutaj postanowiłem trochę pozwiedzać… A że zamtuz ten był niezbyt daleko oberży, był w miarę tani (z czego oczywiście cieszyła się moja kieszeń), no i oczywiście posiadał w miarę ładne pracownice jak na tak zapadłą dziurę, to pokorzystałem sobie z raz albo i dwa z uroków tegoż miejsca… Nie żebym przepadał za płatną miłością… Nosz do kurwy nędzy, za takie rzeczy nie powinno się płacić… Ale na tym biednym świecie jest z reguły tak, iż ilość prawdziwej miłości jest odwrotnie proporcjonalna do ilości przybytków płatnej rozkoszy… Taaak… wiem coś o tym… Nie raz i nie dwa zostałem odtrącony… Ale to już inna historia…
    Szedłem  sobie spokojnie główną ulicą (a raczej tym, co miało ją nieudolnie imitować… Ach to moje czepialstwo co do szczegółów…), gdy wtem świat zgasł mi w mgnieniu oka… Nie wiem jakim cudem… Ale za to jak się ocknąłem, to już wiem dokładnie… Kubeł lodowatej wody na łeb, to niezbyt miłe uczucie… A ja czymś w tym stylu zostałem uraczony… I tak jak wcześniej świat zgasł mi od razu, tak potem rozpalał się bardzo powoli…
    Było jednak coś, co pobudziło moje zmysły w kilka chwil po oblaniu mnie wodą…Taa… To na pewno był widok czterech postawnych mięśniaków. Oprócz mięśni zdradzały ich oczywiście miny. To takie typowe dla takich, co to w życiu tylko mieczem machają, a myślenie zostawiają innym…
    Poderwałem się na równe nogi. Nie był to najlepszy z pomysłów. Niemal od razu świat zawirował niczym na wiejskiej potańcówce…Tylko szkoda, że w tym momencie okoliczności były zgoła odmienne… Gdy trochę ochłonąłem ( i zorientowałem się, czemu mój pomysł był niemal idiotyczny, bowiem nie znalazłem wokół siebie niczego, co choć trochę mogłoby mi pomóc w razie ataku osiłków), na czterech gębach zagościł paskudny uśmieszek… Upodobniło to ich do wściekłych Żmijów Lodu… Nie dość, że Matula Chrzestna hodowała te kościane cudaki w swojej siedzibie, to jeszcze musiałem się z nimi codziennie użerać… A do najprzyjemniejszych zadań to nie należało…
    No ale musiałem odłożyć na później swoje dywagacje, bowiem największy z moich niedoszłych oprawców ( taką miałem nadzieję, bo jeśli chcieli mnie zabić, mieli po temu już kilka lepszych okazji…) wyszedł do sąsiedniego pomieszczenia… Dopiero teraz zorientowałem się, że prawdopodobnie nawet nie zostałem wywieziony z miejsca gdzie do tej pory siedziałem na swoim dupsku. Po układzie pomieszczeń i widoku za oknem ( na kości wszystkich magów! W tym pomieszczeniu jest okno!) zorientowałem się, że z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę określić miejsce swego pobytu jako chatkę umiejscowioną w jednej z bocznych uliczek… A co mnie w tym przekonaniu utrwaliło? Odór nieczystości, które to szanowni mieszkańcy tejże uliczki z lubością wylewali na bruk… Kurwa, to nie dla mnie…
    Wtem poczułem silny odór siarki, a cały pokój stanął w płomieniach… Nie zrobiło to na mnie większego wrażenia, widziałem już wcześniej tego typu sztuczki. A gdy na środku pomieszczenia ukazał się rogaty człowieczek z kopytami zamiast stóp wiedziałem już z kim mam do czynienia…
    - Kurwa, Lucek. Wiesz doskonale, że te twoje sztuczki nie robią na mnie wrażenia…
    Ledwo wypowiedziałem ostatnie słowa, wszystko wokół wróciło do normy, a na środku pokoju swój piękny, czarny kaftan poprawiał przystojny ( oczywiście nie mnie to oceniać, no ale na pewno mógł się on podobać niewiastom) mężczyzna. Gdy zwrócił ku mnie swe oblicze, wykrzywiło się ono w pełnym i wielkim uśmiechu.
    - Witaj Czarny! Ile to już czasu minęło od naszego ostatniego spotkania?
    - Myślę, iż to pytanie jest zbędne. Widoczne minęło go już wystarczająco i los sprawił, że musimy znów oglądać swoje podłe gęby… A tak poza tym co to za przywitanie? Kurwa, skąd ty wziąłeś takich grabów?
    - Oj wybacz mi te niedogodności przyjacielu… A moi towarzysze, których miałeś okazję poznać… No cóż, piekło pełne jest takich wybrańców.
    No cóż… Mnie jako Skrzydlatemu ciężko jest przyznawać się do wielkiej i szczerej przyjaźni z Księciem Piekieł, Lucyferem, jednak tam skąd pochodzi, jest o wiele więcej gorszych mend… Poza tym bliżej mi mentalnie do Pierwszego Ze Strąconych niż do tych wypielęgnowanych modnisiów z Góry… No i dlatego tejże przyjaźni się nie wstydzę.
    - Proszę jeszcze raz o wybaczenie wszelkich niedogodności, ale niestety zmusiły mnie do tego okoliczności. Słyszałem, że odwiedził cię nasz wspólny znajomy.
    - Lucek, skąd ty do stu diabłów wiesz z kim ja się tu spotykam?
    - Myślę, że nierozważne jest z twojej strony wzywanie tu mojego wątpliwej reputacji rodzeństwa i wujostwa, nie wspominając już o szefie wszystkich szefów.- Mówiąc to wskazywał palcem w dół, a jego twarz rozjaśnił szczery uśmiech.
    - No cóż, trochę denerwują mnie te twoje podchody… Powiesz wreszcie o co ci chodzi?
    - W mojej pracy muszę się posługiwać różnymi metodami… Czasem wystarczy zwykła rozmowa, niekiedy drobna sugestia czy podpowiedź, w skrajnych przypadkach niestety konieczna jest przemoc…
    - Ty, Niosący Światło, czy jak ci tam!- O kurwa, jak on nie lubił tego imienia. Tych, którzy go używali skazywał bez zastanowienia na najgorsze piekielne męki. Bałem się, że pomimo naszej przyjaźni, spotka mnie podobny los, co kilku innych nieszczęśników… Na szczęście był chyba w doskonałym humorze, gdyż nawet nie zdradził się z tym czy go to uraziło.- Wybacz, że przerwę ci twój niezwykle ciekawy i pouczający wykład na temat twojej pracy, jednakowoż co on ma wspólnego z Gabrielem?
    - Nawet nie wiesz jak bardzo dużo… Otóż Gabriel zastosował wobec ciebie pierwszą z wymienionych przeze mnie metod kuszenia i przekonywania do złego. Z tym zastrzeżeniem jednak, iż ten pajac nie ma możliwości sprawdzenia, jak te jego podchody względem ciebie wypadły… A ja taką możliwość posiadam. Cichaj!- Już chciałem się wtrącić jakim cudem się tego wszystkiego dowiedział, on jednak mnie natychmiast uciszył.- No cóż, nie będę czarował, bo magiem jestem raczej chujowym… Po prostu sprawny wywiad mój drogi… Jak sądzisz, dzięki czemu osiągnęliśmy taką przewagę nad wami, tam z góry? Musiałem się w tym przypadku posunąć do szpiegowania i podsłuchiwania twoich myśli… Oczywiście tylko tych, które dotyczyły Gabrie…
    - Ty kurwi synu! Jak śmiesz…
    - Czarny, nie przeginaj… wiele umiem zrozumieć i wybaczyć, wbrew temu co o mnie mówią, jednak gdy mnie porządni wkurzysz, nie będę miał litości, nawet wobec ciebie, a wiesz doskonale, że w tym aspekcie nie żartuję…
    Oj wiedziałem o tym i to aż za dobrze…